De helweek komt erop neer om een week lang in een ander ritme te werken en leven dan je gewend bent om te onderzoeken wat het best werkt voor jou qua focus, concentratie etc. Omdat het ook de bedoeling is dat je comfort zone gestretcht wordt en het niet voor niks de gezellige naam helweek heeft, zijn er een paar fijne regeltjes die gelden deze week:
– Geen tv (= geen Temptation Island)
– Geen toegevoegde/kunstmatige suikers ( = geen chocola en cola zero… ow lord this is heavy shit..)
– Elke ochtend om 5 uur opstaan (dacht jij bij de vorige punten dat het nog wel meeviel he?)
– Elke avond om 22 uur naar bed (lijkt me ook beter voor de sfeer hier in huis)
– Donderdagnacht slapen we niet (Wait… what?!)
Over die laatste wil ik het even hebben met je. Ik ga niet liegen: ik zie er nu al tegen op. Al drie ochtenden op rij ben ik 5 uur mijn nest uit, ik ben moe, waarom zou ik er in hemelsnaam voor kiezen om dan die nacht door te trekken? Dat soort gedachten schieten er door mijn hoofd momenteel.
Gister kreeg ik een DM op Instagram van iemand die hier ook niks van snapte. ‘Ik snap niet waar dat goed voor is’, stuurde ze. ‘Ik zie er geen meerwaarde in, behalve dat je er fucking verrot van wordt’. Ook al lijkt die reactie in eerste instantie misschien begrijpelijk, het is een goed voorbeeld het grotere plaatje niet zien. Want ondanks dat mijn hoofd mij ook probeert wijs te maken dat het geen meerwaarde heeft, weet ik dondersgoed dat dit wel het geval is. Het gaat niet om die nacht doorhalen en je fucking verrot voelen. Het gaat erom dat je niet luistert naar die kritische stemmetjes in je kop.
Je weet wel, die stemmetjes die jou het liefst in je comfort zone houden. Daar waar het bekend en veilig is. Het is een beschermingsmechanisme die vooral vroeger heel goed werkte toen je nog zomaar aangevallen kon worden door een wild dier, maar nu vooral voor spijt zorgt omdat de stemmetjes meer grip op je hebben dan je zou willen. Niet voor niets zeggen veel oude mensen op hun sterfbed dat ze hadden gewild dat ze meer voor hun eigen geluk hadden gekozen ipv zich te laten tegenhouden door angst.
Hoe train je dit?
1. Door te doen: ga met (kleine) stapjes uit je comfort zone
2. Zoek weerstand op
Wat is het verschil? In 1 heb je wel zin, maar vind je het spannend. In 2 heb je geen zin en toch doe je het.
Toen ik in mijn eentje ging backpacken in Nicaragua had ik daar zin in, maar vond ik het retespannend. Da’s dus 1.
Morgen een nacht wakker blijven daar heb ik geen zin in en roept weerstand op, dus da’s 2.
Oefen dit vaak en je wordt er beter in. Grote stappen worden dan ‘makkelijker’. Alhoewel, hiervoor geldt eigenlijk: het wordt niet makkelijker, je wordt er alleen beter in.
Zou je dolgraag in je eentje de wereld rond willen, maar durf je niet? Begin met een weekend Spanje. Ook te spannend? Ga een dagje weg in Nederland. Te grote stap? Ga alleen lunchen in een restaurant. Knip je doel in kleine stapjes en doe het dan vervolgens ook. Zo voorkom je spijt en what ifs.